Sad second thoughts...

Dziś nawet specjalnie się nie starałam się by zdążyć zapisać godzinę 21.00 na początku wpisu, tak wyszło samo z siebie.  W końcu cóż z tego.

                Łapię jakąś taką smutną refleksję. Czy to przez „Rozważną i romantyczną” Jane Austen, którą dzisiaj skończyłam, czy przez muzykę, czy z fizycznego zmęczenia? Sama już nie wiem.

                Dzień zleciał mi nawet szybko. Pod pewnymi względami jestem z siebie zadowolona – umyłam podłogę w sklepie, czytałam wartościową książkę, znów ćwiczyłam przez te 15 minut, pozmywałam naczynia. Wciąż mało, jednak więcej niż jeszcze miesiąc temu. To taka subiektywna opinia. Wierzę jednak, że daję sobie radę, małymi krokami zbliżam się do lepszego etapu w osiąganiu moich celów. Poza pisaniem o tym na blogu, wspomnieniu o tym koleżance, z nikim na ten temat nie rozmawiam. Nie, nie dobijam się, nie piszę dzisiaj niczego, co mogłoby podkopać moją (i tak już wątłą) wiarę w siebie.

                Bo przecież wszystko jest możliwe, prawda? Trzeba tylko w to uwierzyć, zacisnąć zęby i dążyć, działać w pożądanym kierunku. Reszta przyjdzie sama. Tak mi się wydaje, że świat widząc, że się starasz sam zacznie ci pomagać. Tak, chodzi mi o prawo przyciągania, nastawienie na pozytywne myśli przyciągające do twojego życia pozytywne wydarzenia i pozytywnych ludzi. To takie przecież proste. Myśleć pozytywnie. Nie poddawać się melancholii.

                Nie zebrałam się jeszcze na to, by przeczytać zapisane rozmowy z niejakim p. ale przypomniało mi się dziś coś, do czego doszłam jakiś czas temu, a nie miałam okazji tego zapisać. W naszych rozmowach pamiętam, pisał o tym, że nie uważa by mając sympatię konieczne było spędzanie z nią każdej swojej wolnej chwili. W pierwszej chwili, intuicyjnie pomyślałam, że nie do końca się z tym zgadzam. Jednak jedyne co mu napisałam i z czego byłam dumna, to przyznanie mu racji, że najlepszy to taki zdrowy związek, miałam na myśli np. to, że przecież nie kazałabym chłopakowi siedzieć ze mną cały czas w domu, zabraniała mu wyjść na piwo czy coś, to przecież jakieś nienormalne. On chyba rozumiał to w inny sposób, dla niego tym przejawem wolności było nawet to, że nie czuł się jakby zobowiązany (to za wielkie słowo, nie mogłam jednak znaleźć lepszego) do wysłania życzeń na Wielkanoc. Nawet cholernego, krótkiego sms-a. Nawet tyle.

                Nie mogę się nadziwić jaka byłam wtedy żałosna. Nie pierwszy, nie ostatni raz napiszę, że za bardzo chciałam mieć „kogoś”. Aż tak, że nie zwracałam uwagi na różne aspekty – nawet na to, że ja za niego płaciłam. Hah, sponsorkę sobie znalazł. Niezłe myśli mi się pojawiają.

                Podkopał mnie. Przestałam w siebie wierzyć. Może nawet przez niego straciłam motywację do nauki w Łodzi. Choć to może zbyt daleko idące wnioski. Zbyt za dużo „zasług” chcę mu przypisać, by nie móc obwiniać siebie. Poszłabym wtedy na łatwiznę, prawda? Obwinić za złe decyzje, za niedziałanie w swoim życiu drugą osobę. Nie wartą nawet jednej łzy, a przez którą wylałam ich całkiem sporo. Kurwa, przecież nawet do siebie nie pasowaliśmy.

                Ah, a miałam się nie dobijać niczym. Ot, taka ja. Do tego włączyłam sobie muzykę z folderem pod piękną nazwą „sadness”. Bawię się chyba w Marianne – pławię się w swoim nieszczęściu, nie dla jej przyczyny, a dla samego tego uczucia. A pisałam dzisiaj, że nie podoba mi się jej postępowanie. Krytykowałam ją jak tylko mogłam. Sama zachowuję się tak samo.

                Dla siebie chyba mogę znaleźć usprawiedliwienie, to dla mnie jakiekolwiek uczucie w tym temacie. A tak bardzo chciałabym zapomnieć o tym wszystkim, nie myśleć o tym. Nawet gdy wchodzę od czasu do czasu na czaterię mam awersję do wszelakich panów z tym konkretnym imieniem rozpoczynającym się od litery p. Tak, moją złośliwą satysfakcją jest to, że piszę jego inicjał z małej litery, bo przecież nie zrobił nic, kompletnie nic by zasłużyć na jakikolwiek szacunek z mojej strony. Miał mnie po prostu gdzieś.

                A ja wciąż to przeżywam, za bardzo, za długo. Przecież, to już rok! Żebym chociaż od tego czasu kogoś poznała, ktoś poznał mnie. Oczywiście, że nie. Muszę przestać. To, że nikogo nie poznałam wcale nie jest oczywiste. Tak wyszło, życie jeszcze dla mnie nikogo nie przygotowało. Może jeszcze nie jestem na to gotowa.

                Wdech i wydech, wyprostowane plecy, uśmiech na ustach i pracuję nad sobą. Wierząc, że będzie dobrze. Dziś jeszcze znajdę się z Karo w NYC, wejdę na chwilę na czaterię (kusząc los?), posłucham muzyki. Umyję się i obejrzę „Dumę i uprzedzenie” z Colinem Firth’em. Good night.

Rihanna ft. Mikky Ekko – Stay.