To drugi dzień, gdy ćwiczę, słucham czy czytam po angielsku, przeglądam jakieś materiały dotyczące rozwoju osobistego… Ale nie robię tego, co powinno być najważniejsze – nauka do egzaminów. Tak jest o wiele wygodniej przecież.
Choć
w sklepie byłam dzisiaj krótko, nie uniknęłam tego pytania, o drzwi. A nawet o
to, czy złapali sprawców. Znów nie słyszałam tych pytań, bo po co miałam
zachowywać się inaczej? Co to kogo obchodzi. Niech pilnuje siebie.
Nie
wiem dlaczego lubię czytać to, co napisałam. Choćby nie wiem jak dawno były
napisane te słowa, jak bardzo beznadziejnym językiem, to czytając je nie czuję tego, że ja jestem ich autorką. Nie
wiem skąd się to u mnie bierze. Przecież to dziecinne. Ja, nie chcę sobie nawet
myśleć, co bym zrobiła, gdyby skasowały mi się te pliki… Brr! A Ania (ta z
Zielonego Wzgórza) wcale się nie przejmowała, gdy wiatr rozwiał jej na plaży
maszynopis, powiedziała, że wszystko ma w głowie. Chciałabym tak, a siebie po
prostu nie rozumiem.
Bolą
mnie mięśnie po tych wczorajszych ćwiczeniach. To naprawdę dla mnie trudne,
więc tym bardziej jestem dumna z tego, że dziś je powtórzyłam. Dałam radę, bo
przecież wszystko można osiągnąć, prawda? Trzeba tylko chcieć. I działać.
W
ciągu dnia tak wiele myśli mi ucieka, niektóre nawet nie zdążą się do końca
ukształtować i znikają. A ja tak bardzo chciałabym je mieć zapisane, utrwalone.
Tylko skąd we mnie taka potrzeba? Dlaczego uważam, że te moje myśli są warte
zapisywania? Dlaczego ich tyle jest we mnie?
Nie
rozumiem tego. Nie wiem co mam z sobą teraz zrobić. Siedzę i zastanawiam się
przed tym laptopem, o czym to jeszcze napisać. Nad czym pomyśleć, co
przeanalizować. Samo to pisanie o niczym zdaje się być przedłużaniem tego
stanu. Tylko co mi po tym?
Pełno
dziś we mnie tych pytań. Ah, lubię pisać, a nie mam o czym. Albo z kim.
Ok.,
ok. Staram się już.
LemOn - Napraw
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz