taki typ mi się podoba

     Sobota wieczór, a siedzę w domu z rodzinką, a nawet obok niej. Połowa familii ogląda sobie TV, a najmłodsze rodzeństwo wybywa sobie ze znajomymi. Ja też bym mogła napisać, zadzwonić do kogoś, umówić się. Może poświętować początek miesiąca, jak to hucznie zrobiła moja znajoma z LO na fb – nawet miała zimne ognie! Ale nie mam na to najmniejszej ochoty. Wolę sobie tak posiedzieć, popisać, może poczytać coś o pozytywizmie. W końcu książka leży tuż za laptopem. A może film obejrzę. Taką „krainę lodu”, którą wczoraj ściągnęłam? Wieczór jeszcze młody, więc mogę zrobić to i to.

     Dzień mi zleciał przed laptopem. Najpierw grzebałam w sieci szukając wszystkiego do punktów na egzamin z pozytywizmu, a przez resztę dnia walczyłam z szablonem na blogu. Muszę przyznać, że jestem bardzo zadowolona. Ludki z terrible-crash, wioski szablonów, szablonownicy, zaczarowanych-szablonów, land-of-graphic i innych mają niesamowite zdolności. Cudowne wyczucie kolorów, pomysły i w ogóle nad ich szablonami można się zachwycać. Poza tym – robią to za darmo! A wpisywałam i angielskie hasła by poszukać coś fajnego – nie pojawiło się za wiele szablonów. Jeśli już to takie proste ale jednocześnie skomplikowane. Trochę ten html był inny. W każdym razie szukałam, wiele razy zmieniałam szablon na blogu. Bardzo rzadko któryś zostawał na dłuższy czas. Dlatego stwierdziłam, że sama sobie zrobię szablon – przecież coś tam potrafię. I udało się. Zrobiłam. Ten jest już drugi. I pomimo tego, że różowy (a może właśnie dlatego) bardzo mi się podoba. Co prawda, baaardzo się namęczyłam, wiele razy zmieniałam koncepcję… Ale to już za mną. Jestem ciekawa jak wy oceniacie wygląd. Czytelniejszy? Estetyczny? A może wcale nie jest taki fajny? W każdym razie jest sowa. Jest element notatnika. I o to chodzi.

     W sklepie była dziś pewna nauczycielka z mojej podstawówki. Razem z mamą dziwię się, że zaczęła się u nas pojawiać. Gdy chodziłam do klas 4-6 była bibliotekarką. Chociaż nie byłam kujonką (daleko mi było do średniej 4,8…), to spędzałam tam bardzo wiele czasu. Sama wpisywałam na karty wypożyczenia książek, wpisywałam ich oddanie. A pani bibliotekarka, była tak miła, że kazała mi na siebie mówić „ciociu”, zresztą nie tylko mi. Potrafiła znaleźć rodzinne koneksje z połową uczniów z mojej klasy. Fakt, że na wsi rzeczywiście spora część ludzi, z którymi się spotykamy w szkole jest dalszą lub bliższą rodziną, no ale bez przesady. Wtedy się nad tym bardziej nie zastanawiałam. No może tyle, że po śmierci syna – niewiele wtedy starszego ode mnie, szukała sobie kogoś (ktosiów) – substytutów tego, co utraciła. Dziś też myślę, że to było głównym powodem tego jej „ciociowania”. Dlaczego o tym piszę? Bo dziś i wcześniej gdy była w sklepie zwracała się do mnie per „pani”. No to nieźle przeskoczyłyśmy. Od cioci do pani. Co prawda już bardzo wiele czasu minęło od dnia, kiedy ukończyłam gimnazjum, no ale… Ah, sama nie wiem dlaczego się nad tym zastanawiam.

     Była chyba z córką i zięciem (albo przyszłym zięciem). Facet wyglądał dokładnie tak, jak ten mój ideał (każdy go ma). Taki Hugh Bonneville albo James Dreyfus. Taki typ mi się podoba. Nawet w samorządzie jest koleś o urodzie tego typu (pan S. wspominany w juwenaliowych notkach rok temu). Ha! Nawet mam takiego wykładowcę!

     Tak patrzę na zdjęcia wyżej wymienionych panów, by zalinkować ich zdjęcia na blogu. I muszę powiedzieć, że się rozmarzyłam. Ah, głupia ja.