zamyślona, wymyślona, przemyślona

     Ja wiem, że każdy ma swoje problemy. Nie urodził się taki człowiek, który ma wszystko. Szczęśliwy jest ten, kto potrafi docenić, kto potrafi być wdzięczny za to, co już ma. Ja mam wiele. Rodzinkę. Równie kochaną co wkurzającą ;). Zdrowie, a przynajmniej dwie nogi, dwie ręce i działającą głowę. Podobno ładny, „radiowy” głos. Dom, własny pokój, firmę. Studia, trochę znajomych. Zamiast narzekać powinnam to doceniać i doceniam. Widzę, o ile trudniejszą sytuację ma A.. Widzę w TV, tych tragicznie otyłych ludzi, którzy nic koło siebie nie zrobią. I doceniam to, co mam. Doceniam siebie.

     Ale, musi być „ale”, zawsze jest ta rysa na szkle jak w piosence Urszuli. Jestem sama. A nie chcę być. Rozglądam się, cholera, rozglądam. Tyle jest brzydszych, grubszych czy głupszych dziewczyn ode mnie, które kogoś mają. Może dlatego, że są lepszymi ludźmi ode mnie? Hahahaha. Ci źli to dopiero potrafią się w życiu urządzić. Jak koleżanka z LO, która (skądinąd młodszemu) chłopakowi potrafiła grozić, że się zabije, jeśli on do niej nie wróci. Ja aż taką desperatką nie jestem. Pff. W ogóle nie jestem desperatką.

     Próbowałam, tak, próbowałam, na tych wszystkich portalach, na tej całej czaterii. Ale jestem rakiem, mam talent do wycofywania się. Więc wycofuję się zanim jeszcze dojdzie do spotkania. Zresztą, jak można szukać sobie kogoś w ten sposób, jeśli nie jest się do tego przekonanym? Ja nie jestem. Skoro przez ponad 22 lata nie spotkałam swojej „bratniej duszy”, to niby dlaczego miałabym ją spotkać na cholernym czacie? Ha.

     Powoli staję się mistrzynią w wymyślaniu, ba, przeżywaniu scenek. A to, spotykam sobie kogoś, gdy jestem z dziewczynami na pizzy. A to napotykam się na D. z gimnazjum… A to po prostu leżę w ramionach faceta „bez twarzy”, ale czuję się tak super bezpiecznie. Jak można tęsknić za czymś, czego się nie zaznało?

     Może bym tak wróciła na ziemię. Rano pani doktor przypomniała mi o ogromie pracy, jaka czeka mnie przy licencjacie. Rozmawiałam z nią na zajęciach prawie godzinę. A. nie poświęciła tak dużo czasu, czy dlatego, że A. nie miała nic do powiedzenia, czy też brakło weny pani doktor, nie wiem. Te rozmowy z nią o pracy, są naprawdę dobre. Rozjaśnia mi się w głowie, nawet nabieram takiej energii, by usiąść przy pracy i posprawdzać, przeanalizować to, o czym rozmawiałyśmy. Dziś miała dobry humor, dobrze się z nią rozmawiało. Myślę, że jestem zadowolona, że dobrze trafiłam (trafiłyśmy, my wszystkie) na promotorkę. Co prawda nie zawsze zachowuje się w porządku, ale chyba można to przecierpieć, jeśli ma się pewność, że dobrze nas prowadzi. Tak myślę. Czy będę tak myślała, gdy następnym razem z czymś wyskoczy? Eh. Nie ma normalnych ludzi;).

     Po seminarium miałyśmy (na zajęciach dzisiaj byłam tylko ja i A.) 4,5 cudownych godzin z gramatyką i stylistyką historyczną. Na koniec to już zlewały mi się schematy na tablicy. Głowę mi rozsadzało od tych palatalizacji, aorystów, imperfectów, słowiańsko-starocerkiewnych deklinacji…

     Nie wiem czy będę kontynuować studia. Chciałabym, uwielbiam to robić, odkrywać, analizować, dowiadywać się nowych rzeczy. Tyle tylko, że boję się planować. Skąd ja wiem, co przyniesie jutro, a co dopiero myśleć o następnym roku. Pomyślałam sobie jednak, że warto sobie zostawić furtkę. A żeby to zrobić, muszę z siebie dać wszystko, a nawet więcej. Zdobyć jak najwyższą średnią, napisać pracę lepiej niż umiem, obronić się na 5. Zrobić wszystko, dać z siebie więcej niż myślę, że mnie stać.

     Lol, pierwszy semestr najniższa średnia – 3,97. Drugi semestr 4,12 trzeci semestr 4,13, czwarty 4,71. Tendencja wzrostowa, hahaha. Nic, tylko utrzymać ten wzrost. Przedmioty, poza historyczną gramatyką nie są złe. Trochę gorzej z wykładowcami. Ale myślę, że potrafię wyciągnąć wysoką średnią, potrafię zdobyć świetne wyniki.

     Z literatury dla dzieci i młodzieży nie powinno to być takie trudne. Zaczęłam dziś czytać „Księżniczkę” Urbanowskiej. Zajęcia jakoś dziś też zleciały, pomimo, że były do 18.

     Piszę prawie godzinę. Za dużo było tego dzisiaj, myślę bardzo wolno. A właściwie, to już wcale nie myślę. Włączyłam sobie folder z muzyką „soft pop” i odpływam z Lady Antebellum, Hurts, Ellie Goulding, Alyssą Reid…