Bella, to taka ja...

   Nie lubię walentynek. Ale to chyba nic niezwykłego do napisania przez singla? A miało być bez znaku zapytania. Jeszcze kilka lat temu toczyły się wszędzie dyskusje – czy to naprawdę święto zakochanych czy święto konsumenckich zapędów? Jeśli to drugie, to współczuję wszystkim parom, które się tego dnia zaręczyły. A może po prostu zazdroszczę. Zdecydowanie tak.   Stoję w miejscu. Jak się zmieniłam? Czy w ogóle coś we mnie się zmieniło? Poza oczywistościami związanymi z kwietniem ’13. Ani nie jestem bogata o żadne doświadczenia, ani nie mam więcej znajomych – ówcześni są tylko zastąpieni nowymi, bo ze starymi kontaktu się nie utrzymuje. Czy mi na tym zależy? W samotności się nie męczę, zajmuję się sama sobą – to w jaki sposób, jest godne pożałowania, ale przynajmniej znam siebie. A w obecności innych? Pilnowanie się, by czegoś głupiego nie palnąć, albo za bardzo nie podnieść głosu – a zauważyłam, że nawet to mi się w zwykłej rozmowie zdarza.   Umartwiam się dzisiaj. Sama w sobie z samą sobą. Wkurwia mnie wszystko, sama na siebie się wkurwiam. Jakby walentynki były czymś, czym naprawdę należy się przejmować. Przypomniało mi to o mojej „rysie na szkle”. Staram się o tym braku nie myśleć. I wszystkim, co się z tym wiąże. Brakiem bliskości, moim dziewictwem – które chyba mi zaczyna uwierać. Czyż nie jest to takie passe? Przecież raptem nie poznam, niczym bohaterka harlequina, świetnego partnera, który będzie mną zachwycony i postanowi mnie „zdobyć” innymi, starodawnymi sposobami, a potem się ze mną ożeni. Lepiej być realistką. Nawet jeśli to boli.   Myślę sobie, że będę jak ci bohaterowie mojej licencjackiej powieści – ludzie pozytywni, realiści, „pozytywni egoiści”, którzy w gruncie rzeczy okazują się beznadziejnymi idealistami. Zresztą czy w moim przypadku to tylko idealizm? Nawet gdybym chciała, to nawet z panem p. nie miałam żadnej okazji. Ja? Ha! Gdyby on chciał!   A gdybym tak sprzedała to zawadzające dziewictwo? No nie wiem czy byliby chętni na grubaskę. O czym ja myślę. Ale nawet wpisałam ten temat w Google, nic ciekawego nie wyskoczyło.   Obejrzałam dzisiaj „Sagę Zmierzch”. W oryginale, bez żadnych denerwujących napisów czy lektora. Ludzie mogą sobie mówić, co chcą. Mogą historię nagle wzbogaconej kasjerki marketu komentować „still better story than twilight”. Ja uparcie będę sobie uwielbiać i sagę i film. Bella jest chyba dziewczyną, z którą najbardziej mogę się utożsamić, ze wszystkich bohaterek literackich. Nawet z Elisabeth z „Dumy i uprzedzenia” miałabym kłopot. Mnie taki facet jak Darcy by peszył, jego komentarz o wyglądzie, zaraz po pierwszym spotkaniu by zranił. Tak zła i okrutna jak Kathy z „Wichrowych wzgórz” nie jestem. Nie mam też siły Scarlet z „Przeminęło z wiatrem”. A Bella? Bella trwa. Z trudem, ogromnym trudem, ale jakoś się dostosowuje, jakoś daje radę żyć z dnia na dzień. Nie potrzebuje ludzi, o wiele bardziej cieszy ją książka. W ostatniej części filmu, ustami Kristen Stewart mówi, że „przez całe swoje ludzkie życie nie czuła się bardziej żywa niż jako wampir”. Czyli już wtedy, gdy de facto była martwa. A ja? Czy ja się czuję żywa? Czy podchodzę do życia z ekscytacją? Czy codziennie wstaję z ciekawością? Może po prostu za dużo wymagam. Wampira pewnie nie spotkam, ale tak spotkać kogoś, kto mnie obudzi, kto sprawi, że będę prawdziwie żyła. I znów. Pewnie za dużo wymagam.   Im więcej o tym myślę, tym bardziej jestem przekonana, że Bella, to taka ja. Tylko szczuplejsza. Ah, ja schudłam. Ważę mniej o całe 5 kg. Powód do radości, prawda?   Zastanawiam się czy włączyć sobie „Loveless”, „Love stage!!”, jakieś inne anime czy jeszcze raz obejrzeć sobie fragmenty sagi? A może po prostu pójść spać?
Zasłuchana w płycie „Extranjera” Dulce Marii.