wybór

poniedziałek, 10 marca 2014, godz. 22.55

     Każdy radzi sobie z bólem na swój własny sposób. Przed godziną skończyłam oglądać Teatr Telewizji na TVP1. Dramat pod tytułem „Wybór” z Jerzym Sthurem, Krystyną Jandą, Tomaszem Kotem, Andrzejem Hudziakiem. Jakub Pogan – szanowany psycholog, „krystaliczny” człowiek wracając do domu ze studia potrącił czteroletnią dziewczynkę – Rumunkę. Wrzuca ją do bagażnika i wraca do domu. Podczas gdy rozmawia z żoną o tym co ma teraz zrobić, do samochodu wsiada ich dwudziestokilkuletni syn – narkoman i alkoholik. Małżonkowie spędzają noc w salonie – śpią w płaszczach na kanapach. Rano budzi ich policjant z drogówki – ich syn uderzył w drzewo i zginął. W bagażniku policja oczywiście znalazła ciało dziecka. Wszystko się „elegancko” składa – to ich syn potrącił dziewczynkę i w szoku włożył jej ciało do bagażnika. Rodzice nie mieli z tym nic wspólnego. Mija miesiąc – ojciec, psycholog nie potrafi sobie poradzić z emocjami, jego żona faszeruje go silnymi psychotropami. W końcu udaje się po poradę do zaprzyjaźnionego psychiatry, który tej feralnej nocy jeździł po mieście i szukał syna przyjaciół. Magda wyjawia mu prawdę. Psychiatra każe jej odstawić te leki, a podawać mężowi inne. Po południu przychodzi do domu i rozmawia z pajacem – jak sam nazywa swojego przyjaciela. Mówi mu, że on nic takiego nie przeżywa, że nie zetknął się z prawdziwym piekłem, które widzi w oczach swoich pacjentów. Jak na tacy podaje mu dwa warianty – pierwszy to oczyszczenie własnego sumienia – strata wielu przywilejów, o ile ktoś uwierzy w tak absurdalną historię człowiekowi tak poważanemu, drugim jest zostawienie tej sprawy samej sobie. Mija rok. Z telewizyjnego programu, który ogląda jego żona dowiaduję się, że Jakub wybrał drugą opcję – napisał też książkę pt. „Przekraczając granice”. Na antenie głośno i wyraźnie mówi, że to jego syn zabił dziewczynkę, a później siebie. W tym momencie jego żona wyłącza dźwięk w telewizorze, włącza płytę z muzyką, jak wtedy, gdy czekają na powrót syna, z tym, że tym razem jest to muzyka bardziej spokojna, stonowana. Kładzie się na podłodze obok wielkiego włochatego psiaka i przytula się do niego. Do jedynej żywej istoty, jak stwierdził jej syn w dniu swojej śmierci, która potrafi kochać w tym domu. Oto historia Jacka Włoska z 1999 roku.

     Dziwna historia. Nie mam pojęcia czy możliwa, czy surrealistyczna. Nie mogłam nie myśleć o tym, że gdyby śledztwo przeprowadzili ludzie z Laboratorium Kryminalnego w NY od razu wyszłoby na jaw, że ich syn nie miał nic wspólnego z tą dziewczynką – jego odcisków nie znaleźliby na klapie bagażnika. A może? Policjant, który przyjechał do Poganów powiedział, że ich syn musiał jechać bardzo szybko, że jechał w stronę ich domu – może otworzył bagażnik i gdy tylko ujrzał w nim, to, co ujrzał jak najszybciej chciał się znaleźć w domu? Tego nie wiem. Podziwiam za to Magdę – konkretna kobieta, silna. Gdy przychodzi do przyjaciela, zwracając się z prośbą o pomoc dla człowieka, który sięgnął dna przez chwilę myślałam, że mówi o sobie. Nie, mówiła o mężu. Walczyła o niego, dla niego. Ona ukryła prawdę przed wszystkimi, pozwoliła policji pozostać przy ich scenariuszu wydarzeń. Wydaje się więc, że w jej postępowaniu jest pewność dobrej, jedynej możliwej drogi. Jednak ostatnia scena mówi coś zupełnie innego. Możliwe, że mąż powtarzając sobie w głowie zasiane kłamstwa zaczął w nie wierzyć, możliwe, że dla niego nie istniała już inna wersja tej historii. W innym przecież wypadku tak spokojnie nie przypisywałby śmierci tej dziewczynki swojemu własnemu synowi.

     Wszystko jak najbardziej realistyczne – małżeństwo, zaniedbane dziecko, psycholog, dziennikarka, znajomi, piesek, piękny dom… A jednak wciąż mam wrażenie, że to był jakiś sen. Całkiem wyraźny, nie zakryty żadną mgłą. Żadne w tym piekło, tylko bezsensowna śmierć dwóch młodych istot.

     Choć przez chwilę znalazłam się w Teatrze. Z najwyższej półki.