a ty mnie na wyspy szczęśliwe zawieź...

Konstanty Ildefons Gałczyński - Prośba o wyspy szczęśliwe 

A ty mnie na wyspy szczęśliwe zawieź,

wiatrem łagodnym włosy jak kwiaty rozwiej, zacałuj,

ty mnie ukołysz i uśpij, snem muzykalnym zasyp, otumań,

we śnie na wyspach szczęśliwych nie przebudź ze snu.

Pokaż mi wody ogromne i wody ciche,

rozmowy gwiazd na gałęziach pozwól mi słyszeć zielonych,

dużo motyli mi pokaż, serca motyli przybliż i przytul,

myśli spokojne ponad wodami pochyl miłością.

No po prostu to jest mój wiersz. Szkoda tylko, że wciąż nie wiem do kogo konkretnie kieruję tę prośbę. Sytuacja liryczna podobna do tego wiersza Wojaczka, który ostatnio wrzucałam – pt. „Prośba”. Pragnienie miłości. Oki, zmieniam temat.

Wyjechałam dziś z domu wcześnie – z A. o 9 zjadłyśmy śniadanie w McDonalds (aha, odchudzam się). Miałyśmy się uczyć scs-u, ale się nie uczyłyśmy. Wykład z literatury powszechnej jak zawsze, dla mnie – ciekawy. To nieszczęsne kolokwium z tego starego języka... Nie mam bladego pojęcia. Może trzy, może nie trzy. Pomyliła mi się kontrakcja z haplologią, powylatywały mi z głowy końcówki koniugacji i deklinacji – poległam, jak bardzo zobaczymy w środę, wtedy mamy się zgłosić do pani doktor. Tyle chociaż, że zebrałam materiał do pracy zaliczeniowej z kultury języka polskiego – mam ją oddać w piątek.

Dziś mogłam zająć się albo angielskim, albo powszechną czy też pracą na zajęcia z dziennikarstwa radiowego, ale nie. W zamian posprzątałam w pokoju, sprzątnęłam schody, korytarz – no wiecie, standartowo. Jeśli student ma do wyboru naukę bądź sprzątanie – zawsze wybierze to drugie;). Posiedziałam trochę na forum – pojawił się ciekawy temat, to musiałam się wypowiedzieć, kilka innych tematów odświeżyłam i czekam teraz na reakcję.

Coś mi się porobiło, że na wykładach usypiam. Po prostu tyci-tyci brakuje mi do położenia głowy na ławce. Chociaż nie, to bardziej przypomina takie uczucie jakbym miała zemdleć – albo coś pośredniego między mdleniem, a spaniem. To takie dziwne uczucie, ciężko mi się oddycha, głowa mi po prostu leci samoczynnie w dół… Ciężko mi nad tym zapanować. Nie mam pojęcia skąd mi się to bierze;(.

Wyspy szczęśliwe nie dają mi spokoju… Słucham pięknej interpretacji pani Fedorowicz – po prostu miód na uszy. Wiem, że poezja śpiewana, to raczej dla tekstów melicznych – średniowiecznych, a nie tuż przedwojennych. Jednak to wciąż… dobrze brzmi.

http://weheartit.com/lovethatblue